Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Οκτώβρης 2050

Τι να περιμένω τόσα χρόνια; Τι είναι αυτό το γαμημένο πράγμα που μ έχει φυλακίσει σ αυτή τη ζωή; Γιατί να ζω τόσα χρόνια φυλακισμένος ;

Αυτές είναι συχνές ερωτήσεις που κάνω στον εαυτό μου…..

Έτος 2050 όπου αυτό το ων που λέγεται …. άνθρωπος κατάντησε σε κόλαση κάτι που παλιά λέγονταν ζωή. Όλοι πίστευαν ότι η γη θα πήγαινε όλο και καλύτερα. Μας έταζαν παγκόσμια ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα αλλά μας κατάχωσαν σε γκρίζες μητροπόλεις, που με κόπο εμείς φτιάξαμε, γεμάτες άγχος και καπνό. Τώρα πια λόγω της απληστίας μας δεν έχει μείνει ούτε μια σταγόνα νερό, ένα αγαθό για το οποίο έγινε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμο Εταιρειών οι οποίος έδωσε τη χαρακτηριστική βολή στη γη. Σαν να μην έφτανε αυτό η γη μετατράπηκε σε μία πύρινη κόλαση όπου ο άνθρωπος καίγεται είτε από την τοξική βροχή είτε απ τις ακτίνες του ηλίου που μας καίνε όλο και περισσότερο. ¨Έτσι είμαστε σαν θλιμμένες μαριονέτες του θεάτρου και στεκόμαστε λες και κρεμιόμαστε απ, τον έναστρο ουρανό, ζαρωμένοι απ το τοξικό νέφος και την αφυδάτωση μη θυμίζοντας σε κανέναν ότι κάποτε υπήρξαμε εφευρέτες και περήφανοι .

Στην αχανή πόλη που ζω, που κάποτε λέγονταν Αθήνα (τώρα πήρε το όνομα μιας πολυεθνικής με το όνομα Interlect ), οι δυσκολίες είναι το μόνο που αυξάνεται μαζί με το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Παρά τις αντιστάσεις μας οι πλούσιοι τώρα πια κατέχουν το 90% της γης μας ενώ εμείς αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε μέσα σε απάνθρωπα εργοστάσια αμειβόμενοι με δυο λίτρα νερό τη μέρα το οποίο αν και τοξικό είναι το μόνο που υπάρχει για να πιούμε εμείς οι Κοινοί . Οι πλούσιοι μόνο έχουν το δικαίωμα στο τρεχούμενο νερό και στο φαγητό, το οποίο πια έχει γίνει καύσιμο για τ’ αυτοκίνητά τους ενώ είναι οι μόνοι που αντέχουν το βαρύ φόρο Καθαρού Αέρα καθώς εμείς αρκούμαστε στον καρκινογόνο και τοξικό. Εννοείται , ότι δεν υπάρχει ελευθερία γνώμης και όποιος έχει και αντιστέκεται, πεθαίνει.

Δυστυχώς πολλοί ήταν που τα πρόβλεψαν πριν από καιρό και προσπάθησαν να τα αλλάξουν αλλά τους είπαμε τρελούς και τους προδώσαμε ή σκοτώσαμε με τα ίδια μας τα χέρια. Δολοφονήσαμε αυτούς που προσπάθησαν να μας βγάλουν απ το βούρκο που είμαστε ….Καλά να πάθουμε…. Το αξίζουμε…... Το πιο φριχτό τους όμως βασανιστήριο είναι ότι, με μια ρύθμιση που μας έκαναν από γεννησιμιού μας, έχουν πάνω μας δικαίωμα ζωής και θανάτου

Όταν ήμουνα στην ηλικία των παιδιών μου πίστεψα πως θα άλλαζα τον κόσμο και θα τον έκανα πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο όμως σ αυτήν την μάχη έχασα αφού προδόθηκα απ αυτούς που νόμιζα φίλους. Όταν συλλογίζομαι γιατί καταντήσαμε έτσι, ένας κόμπο με πιάνει στο λαιμό….. Φταίω κι εγώ που είμαστε έτσι. Τώρα πια όμως όλα θα τελειώσουν κι η διακαής ανάγκη μου να πεθάνω θα εκπληρωθεί (Βλέπεις έκλεψα χθες το βράδυ ένα Χάπι Ύπνου από έναν ασφαλίτη). Νιώθω τόσο ευτυχισμένος που ο θάνατος θα με λυτρώσει απ’ τα τόσα χρόνια πόνου . Νιώθω τόσο δυνατός που θα πεθάνω και θα τελειώσει το μαρτύριο για μένα αλλά και τόσο αδύναμος που δεν μπόρεσα να τον αλλάξω όταν έπρεπε…….

Έχετε γεια………..

Ίσως το κείμενο που προηγήθηκε να είναι ένα απ τα πιο απαισιόδοξα κείμενα που απεικονίζουν το μέλλον, σενάριο το οποίο ίσως να μην απέχει και πολύ απ την μελλοντική μας πραγματικότητα δεδομένης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, των ακατάπαυστων πολέμων και του εφιάλτη Μεγάλου Αδελφού. Παρ’ όλα αυτά η απαισιοδοξία του χάνεται αν σκεφτούμε ότι ακόμα, και το τονίζω αυτό, μπορούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο….. Όταν το κατανοήσουμε ο δρόμος δεν θα είναι μακρύς για την αντίθετη κοινωνία απ αυτή που περιγράφει το κείμενο…μια κοινωνία ελεύθερη οπού θα υπάρχει σεβασμός προς το περιβάλλον και όπου θα δεσπόζει η ισότητα.

Επισιτιστική Κρίση:
Όταν η αφθονία του καπιταλισμού
αποδεικνύεται ότι είναι ένα ψέμα.

Τους τελευταίους μήνες είμαστε θεατές μίας τρελής κούρσας ανόδου των τιμών σε βασικά για την επιβίωση αγαθά όπως το αλεύρι, το ρύζι, το σιτάρι κλπ. Επιπλέον, όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες αντιμετωπίζουν την οικονομική εξαθλίωση σε σημείο τέτοιο, που οι εξεγέρσεις για λίγο αλεύρι ή ρύζι, ειδικά σε χώρες όπου η εκμετάλλευση είναι τεράστια, να είναι καθημερινότητα. Έτσι φτάσαμε περίπου η μισή ανθρωπότητα, σχεδόν 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ζει με λιγότερα χρήματα από 1,5 euro τη μέρα ενώ το 6% των ανθρώπων κατέχουν το 59% του παγκόσμιου πλούτου.

Το πρόβλημα είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό
Ας μην γελιόμαστε! Ένα σύστημα το οποίο ξαναφέρνει τον νόμο της ζούγκλας σε κάθε κοινωνία και σε κάθε σπίτι ευλογώντας τον ανταγωνισμό μεταξύ ιδιωτών και έχει ως στόχο το αδιάκοπο και συνεχές κέρδος της βάρος φύσης και πληθυσμών δεν θα μπορούσε να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Έτσι, στο όνομα της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας (πολύ όμορφη λέξη για πολύ απάνθρωπη έννοια) οι μεγάλες πολυεθνικές όπως η Coca-Cola, η Nike, η Adidas κτλ κτλ απασχολούν ανθρώπους με 3 ή 4 ευρώ τη μέρα ίσα ίσα συντηρώντας την φτώχεια τους και εξαθλιώνοντάς τους……

Ας δούμε όμως τις αιτίες της ανόδου των τιμών των τροφίμων και της αύξησης της φτώχειας.
Μια απ τις πιο κύριες είναι σίγουρα η ανάπτυξη της τεχνολογίας των βιοκαυσίμων, κάτι το οποίο εδώ και καιρό λιβανίζουν οι ‘φιλάνθρωπες’ και κοινωνικά νοιαζόμενες πολυεθνικές οι οποίες θέλοντας να παραστήσουν ότι νοιάζονται για το κοινωνικό σύνολο και το περιβάλλον προωθούν ένα εναλλακτικό μη ρυπογόνο καύσιμο. Ως εδώ όλα καλά!!! Τι γίνεται όμως με τους ιθαγενείς οι οποίοι απ την μία μέρα στην άλλη μαθαίνουν ότι το καλαμπόκι που καλλιεργούν δεν θα τους ταΐζει πια αλλά θα χρησιμοποιείται ω βιοκαύσιμο σε αυτοκίνητα τα οποία δεν θα μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ποτέ; Τίποτα, ο κόσμος στέκεται φανερά παγερός και ανάλγητος μπροστά στην φτώχεια και τους θανάτους τους οποίους προκαλεί το θέμα βιοκαύσιμα και γίνεται φανερά συνένοχος στον θάνατο απ την πείνα τόσων ανθρώπων οι οποίοι πληρώνουν ότι δεν γεννήθηκαν ‘πολιτισμένοι’ καταναλωτές σε μια απ τις εξίσου ‘πολιτισμένες’ χώρες, ότι ανήκουν δηλαδή, στο 75% του πληθυσμού της γης.

Οι κλιματικές αλλαγές τις οποίες προκάλεσαν ανθρωπογενεις ενέργειες δεν θα μπορούσαν παρά να είναι παράγοντας για την άνοδο της τιμής των τροφίμων αφού οι έντονες βροχοπτώσεις στην Ευρώπη, ο παγετός στην Αργεντινή και οι ξηρασίες στην Αυστραλία μείωσαν σε μεγάλο βαθμό την παραγωγή τροφίμων. Σε ένα τέτοιο επίπεδο μεγάλο ρόλο στην αύξηση της φτώχειας παίζει και η κερδοσκοπία διαφόρων εταιρειών οι οποίες πρόκειται να εκμεταλλευτούν και εκμεταλλεύονται την κρίση.
Επιπλέον και η τιμή του πετρελαίου, η οποία ανεβαίνει συνέχεια, παίζει κι αυτή μεγάλο ρόλο στην αύξηση της τιμής των τροφίμων αφού αυξάνει τα έξοδα για την παραγωγή τους.

Και τα άσχημα δεν σταματούν εδώ, ο άνθρωπος συνεχίζει να εθίζεται όλο και πιο βαθιά στον υπερκαταναλωτισμό συνεχίζοντας να συμπεριφέρεται πιο αχόρταγα από ποτέ στην ιστορία του. Κάτι τέτοιο αυξάνει τις καταναλωτικές (φτιαχτές πάντα) ανάγκες των ατόμων που μπορούν να αγοράσουν τα τρόφιμα δηλαδή των κατοίκων των οικονομικά αναπτυγμένων κρατών. Έτσι, οι εταιρείες προσανατολίζονται στην πώληση αγαθών κυρίως στις οργανωμένες δυτικές αγορές που είναι πιο κερδοφόρες, ενώ εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τα φτηνά εργατικά χέρια του κόσμου συντηρώντας την υποταγή του.

Απ΄ τα παραπάνω βλέπουμε ότι το πρόβλημα της φτώχειας έρχεται απ τις ρίζες του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου τα αίτια είναι αυτά που ακριβώς που ευλογεί και προκαλεί δηλαδή ο υπερκαταναλωτισμός, η λεηλασία και καταστροφή της φύσης προς όφελος της δημιουργίας του ‘πράσινου’ χρυσού (βλ. βιοκαύσιμα), η κερδοσκοπία η οποία προέρχεται απ τον ίδιο τον ανταγωνισμό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στον κόσμο περιγράφουν το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού και όχι αυτό που μας πλασάρουν οι κυβερνήσεις. Δείχνουν το αληθινό του πρόσωπο, τη στυγνή εκμετάλλευση που κρύβουν οι συμφωνίες του ελεύθερου εμπορίου, τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων λόγω των τελευταίων και την αναλγησία ενός συστήματος το οποίο βιάζει καθημερινά την ανθρώπινη ζωή καταπιέζοντας την και εξουθενώνοντας την προς όφελος της οικονομικής ελίτ.

Σ ένα τέτοιο σύστημα στο οποίο γεννηθήκαμε, το οποίο βασίζεται στην αδικία ο μόνος στόχος μας δεν θα μπορούσε παρά να είναι η ανατροπή του και η ανάπτυξη ενός νέου συστήματος και τρόπου ζωής που θα βασίζεται στην ισότητα την ελευθερία και την δικαιοσύνη. Ενός συστήματος που θ΄ αποβάλει τις αξίες και τα χαρακτηριστικά του παλιού και θα δώσει στην θέση του τις δικές τους όπως είναι η ελευθερία, η ίση κατανομή του παραγόμενου πλούτου και προ πάντων ο σεβασμός στον άνθρωπο

Ευχόμαστε στους ανθρώπους να οργανώσουν την οργή τους κόντρα στο σύστημα που τους έφερε στην κατάσταση που είναι τώρα και τους στέρησε το δικαίωμα στην ζωή . Αρκεί μια φλόγα για να γίνει η πυρκαγιά όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, και γι’ αυτό το έχουν φροντίσει με τον καλύτερο τρόπο αρχηγοί κρατών και οι ιδιοκτήτες πολυεθνικών.