Οκτώβρης 2050
Τι να περιμένω τόσα χρόνια; Τι είναι αυτό το γαμημένο πράγμα που μ έχει φυλακίσει σ αυτή τη ζωή; Γιατί να ζω τόσα χρόνια φυλακισμένος ;
Αυτές είναι συχνές ερωτήσεις που κάνω στον εαυτό μου…..
Έτος 2050 όπου αυτό το ων που λέγεται …. άνθρωπος κατάντησε σε κόλαση κάτι που παλιά λέγονταν ζωή. Όλοι πίστευαν ότι η γη θα πήγαινε όλο και καλύτερα. Μας έταζαν παγκόσμια ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα αλλά μας κατάχωσαν σε γκρίζες μητροπόλεις, που με κόπο εμείς φτιάξαμε, γεμάτες άγχος και καπνό. Τώρα πια λόγω της απληστίας μας δεν έχει μείνει ούτε μια σταγόνα νερό, ένα αγαθό για το οποίο έγινε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμο Εταιρειών οι οποίος έδωσε τη χαρακτηριστική βολή στη γη. Σαν να μην έφτανε αυτό η γη μετατράπηκε σε μία πύρινη κόλαση όπου ο άνθρωπος καίγεται είτε από την τοξική βροχή είτε απ τις ακτίνες του ηλίου που μας καίνε όλο και περισσότερο. ¨Έτσι είμαστε σαν θλιμμένες μαριονέτες του θεάτρου και στεκόμαστε λες και κρεμιόμαστε απ, τον έναστρο ουρανό, ζαρωμένοι απ το τοξικό νέφος και την αφυδάτωση μη θυμίζοντας σε κανέναν ότι κάποτε υπήρξαμε εφευρέτες και περήφανοι .
Στην αχανή πόλη που ζω, που κάποτε λέγονταν Αθήνα (τώρα πήρε το όνομα μιας πολυεθνικής με το όνομα Interlect ), οι δυσκολίες είναι το μόνο που αυξάνεται μαζί με το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Παρά τις αντιστάσεις μας οι πλούσιοι τώρα πια κατέχουν το 90% της γης μας ενώ εμείς αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε μέσα σε απάνθρωπα εργοστάσια αμειβόμενοι με δυο λίτρα νερό τη μέρα το οποίο αν και τοξικό είναι το μόνο που υπάρχει για να πιούμε εμείς οι Κοινοί . Οι πλούσιοι μόνο έχουν το δικαίωμα στο τρεχούμενο νερό και στο φαγητό, το οποίο πια έχει γίνει καύσιμο για τ’ αυτοκίνητά τους ενώ είναι οι μόνοι που αντέχουν το βαρύ φόρο Καθαρού Αέρα καθώς εμείς αρκούμαστε στον καρκινογόνο και τοξικό. Εννοείται , ότι δεν υπάρχει ελευθερία γνώμης και όποιος έχει και αντιστέκεται, πεθαίνει.
Δυστυχώς πολλοί ήταν που τα πρόβλεψαν πριν από καιρό και προσπάθησαν να τα αλλάξουν αλλά τους είπαμε τρελούς και τους προδώσαμε ή σκοτώσαμε με τα ίδια μας τα χέρια. Δολοφονήσαμε αυτούς που προσπάθησαν να μας βγάλουν απ το βούρκο που είμαστε ….Καλά να πάθουμε…. Το αξίζουμε…... Το πιο φριχτό τους όμως βασανιστήριο είναι ότι, με μια ρύθμιση που μας έκαναν από γεννησιμιού μας, έχουν πάνω μας δικαίωμα ζωής και θανάτου
Όταν ήμουνα στην ηλικία των παιδιών μου πίστεψα πως θα άλλαζα τον κόσμο και θα τον έκανα πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο όμως σ αυτήν την μάχη έχασα αφού προδόθηκα απ αυτούς που νόμιζα φίλους. Όταν συλλογίζομαι γιατί καταντήσαμε έτσι, ένας κόμπο με πιάνει στο λαιμό….. Φταίω κι εγώ που είμαστε έτσι. Τώρα πια όμως όλα θα τελειώσουν κι η διακαής ανάγκη μου να πεθάνω θα εκπληρωθεί (Βλέπεις έκλεψα χθες το βράδυ ένα Χάπι Ύπνου από έναν ασφαλίτη). Νιώθω τόσο ευτυχισμένος που ο θάνατος θα με λυτρώσει απ’ τα τόσα χρόνια πόνου . Νιώθω τόσο δυνατός που θα πεθάνω και θα τελειώσει το μαρτύριο για μένα αλλά και τόσο αδύναμος που δεν μπόρεσα να τον αλλάξω όταν έπρεπε…….
Έχετε γεια………..
Ίσως το κείμενο που προηγήθηκε να είναι ένα απ τα πιο απαισιόδοξα κείμενα που απεικονίζουν το μέλλον, σενάριο το οποίο ίσως να μην απέχει και πολύ απ την μελλοντική μας πραγματικότητα δεδομένης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, των ακατάπαυστων πολέμων και του εφιάλτη Μεγάλου Αδελφού. Παρ’ όλα αυτά η απαισιοδοξία του χάνεται αν σκεφτούμε ότι ακόμα, και το τονίζω αυτό, μπορούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο….. Όταν το κατανοήσουμε ο δρόμος δεν θα είναι μακρύς για την αντίθετη κοινωνία απ αυτή που περιγράφει το κείμενο…μια κοινωνία ελεύθερη οπού θα υπάρχει σεβασμός προς το περιβάλλον και όπου θα δεσπόζει η ισότητα.