Ποιοι αντιδρούν στο στοίχημα του 132ου της Γκράβας;

Σχολείο χωρίς σύνορα

Την ώρα που τα κρούσματα ρατσιστικής βίας πληθαίνουν, ένα μοναδικό εκπαιδευτικό πείραμα που κινείται στον αντίποδά τους κινδυνεύει να ματαιωθεί. Για τη στήλη, ωστόσο, αποτελεί χωρίς αμφιβολία την εκπαιδευτική πρόταση της χρονιάς που μας πέρασε.

Η υπόθεση του 132ου Δημοτικού Σχολείου της Αθήνας δεν είναι άγνωστη στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της στήλης: η διευθύντριά του Στέλλα Πρωτονοταρίου εκδιώχθηκε πρόσφατα από το σχολείο χάρη στη σκανδαλώδη διαδικασία της προφορικής συνέντευξης, η οποία της στέρησε μερικά πολύτιμα μόρια που θα της επέτρεπαν να παραμείνει στη θέση της.

Ως εδώ, ουδεμία πρωτοτυπία: πάμπολλες υπήρξαν φέτος οι καταγγελίες για στημένες συνεντεύξεις, για επιλογή διευθυντών με κομματικά κριτήρια, για παραγκωνισμό εκπαιδευτικών με έργο και προσόντα, καθώς και για υπηρεσιακά συμβούλια που εκλήθηκαν να κρίνουν συναδέλφους τη στιγμή που μέλη τους ήταν και τα ίδια υποψήφια για μια διευθυντική θέση.

Με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του 132ου Δημοτικού Σχολείου η εκδίωξη της Στέλλας Πρωτονοταρίου συνιστά, όπως αποδεικνύεται, μέρος ενός ανομολόγητου σχεδιασμού: ο νέος διευθυντής ξεκαθάρισε εξαρχής ότι τοποθετήθηκε στο 132ο Δημοτικό Σχολείο εκτελώντας, όπως ισχυρίζεται, «άνωθεν εντολές», ενώ οι πρώτες κινήσεις του μαρτυρούν ότι στόχος του είναι ή απονεύρωση ή και κατάργηση όλων εκείνων των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και πρωτοβουλιών που συγκροτούν τη θαυμαστή ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου σχολείου.

Θυμίζουμε ότι στο σχολείο αυτό, η πολυεθνική σύνθεση του πληθυσμού δεν αντιμετωπίζεται παθητικά ως «πρόβλημα», αλλά προσεγγίζεται δημιουργικά ως πρόκληση για την επινόηση μιας εκπαιδευτικής πρακτικής που, με σεβασμό στη «διαφορετικότητα».

Επομένως, στην ιδιαίτερη κουλτούρα των παιδιών- να φροντίζει για την αρμονική ένταξη όλων των μαθητών στο σχολικό περιβάλλον.

Το δύσκολο εγχείρημα, όπως είχαμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε σε προηγούμενο δημοσίευμά μας, ανέλαβαν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου σε εθελοντική βάση και με βαρύ προσωπικό κόστος, την ώρα που κάποιες από τις δράσεις τους αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό αν όχι με καχυποψία από τους υπεύθυνους του υπουργείου. (Βλ., σχετικά, «Ιός» 23.06.07)

Παρακολουθώντας από κοντά τις εξελίξεις του τελευταίου καιρού, αποκομίσαμε τη βεβαιότητα ότι η απομάκρυνση της διευθύντριας του σχολείου αποτελεί για κάποιους επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα: απ' ό,τι φαίνεται, η εγχώρια εκπαιδευτική πραγματικότητα δεν έχει περιθώρια για πειράματα σαν κι αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη στο ταπεινό δημοτικό της Γκράβας.

Ώρα ευθύνης

Ούτως ή άλλως, η διοίκηση ουδέποτε ενθάρρυνε τις εκπαιδευτικές πρακτικές που δοκιμάζονταν στο σχολείο: άλλοτε αγνόησε τα αιτήματα του συλλόγου των δασκάλων του, κάποτε επικαλέστηκε γραφειοκρατικά κωλύματα, συχνά επέδειξε αδιαφορία για τα αποτελέσματα της δουλειάς τους.

Στο κλίμα αυτό, η διευθύντρια του σχολείου και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες του υποχρεώνονταν, εκτός όλων των άλλων, να φροντίζουν και για τη «θεσμική» κάλυψη των πρωτοβουλιών τους οι οποίες, αντί να επιβραβεύονται, αντιμετωπίζονταν συστηματικά από τους προϊσταμένους τους με επιφυλακτικότητα και δυσπιστία.

- Πώς, όμως, από την υπόγεια έκφραση μιας σχετικής δυσανεξίας οδηγηθήκαμε στον καλυμμένο διωγμό;

- Και ποιοι ακριβώς απεργάζονται τη ματαίωση ενός μοναδικού αυτή τη στιγμή εκπαιδευτικού έργου;

Το υπουργείο είναι υποχρεωμένο να απαντήσει επί της ουσίας στα σοβαρά αυτά ερωτήματα, πόσω μάλλον που το ζήτημα έφτασε στη Βουλή με ερωτήσεις του Φώτη Κουβέλη (23.11) και της Άννας Διαμαντοπούλου (11.12).

Αλλά για να απαντήσει επί της ουσίας, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου οφείλει να ξεκαθαρίσει τις κυβερνητικές θέσεις για ζητήματα που, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον περίβολο της Γκράβας, άπτονται της σοβαρότερης ίσως πρόκλησης που έχει να αντιμετωπίσει η τρέχουσα ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα.

Η ασύγγνωστη στάση της πολιτείας απέναντι στο πείραμα του 132ου Δημοτικού Σχολείου δεν μπορεί πλέον να καλυφθεί πίσω από τις γενικότητες, τις απλουστεύσεις και τα ευχολόγια στα οποία καταφεύγουν συνήθως οι αρμόδιοι, όταν πρόκειται να αναφερθούν σε προβλήματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Σε τελική ανάλυση, το υπουργείο πρέπει να απαντήσει με απόλυτη σαφήνεια κατά πόσον αξιολογεί αρνητικά την εμπειρία του συγκεκριμένου σχολείου και να εξηγήσει πού ακριβώς διαφωνεί με τις επιλογές των διδασκόντων του.

«Ναι στη ζωή»

Αλλιώς, να φροντίσει αμέσως να ξεκαθαρίσει μια και καλή το τοπίο, τραβώντας τ' αφτί όποιου δοκιμάζει να βάλει προσκόμματα στο έργο τους. Και να προχωρήσει στην αυτοκριτική επανεξέταση της στάσης που τήρησε όλα αυτά τα χρόνια απέναντι σε μια πρωτοβουλία που θα όφειλε να είχε στηρίξει από την πρώτη στιγμή. Προϋπόθεση η επιστροφή της Στέλλας Πρωτονοταρίου στη θέση της, καθώς και η ρητή αναγνώριση και η ουσιαστική ενίσχυση της πρωτοποριακής δουλειάς που συντελείται τα τελευταία χρόνια στο σχολείο.

Το 132ο Δημοτικό Σχολείο ανήκει στο αχανές, χουντικής έμπνευσης, συγκρότημα της Γκράβας και φιλοξενεί μαθητές που κατά 70% είναι παιδιά μεταναστών και ανήκουν σε πολλές και διαφορετικές εθνότητες.

Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλα σχολεία του κέντρου της Αθήνας, όπου η παρουσία των αλλόγλωσσων μαθητών αντιμετωπίζεται μοιρολατρικά ως «αναγκαίο κακό», οι εκπαιδευτικοί του δημοτικού της Γκράβας έβαλαν στόχο να παλέψουν για την αρμονική ένταξη των μαθητών, όλων των μαθητών τους, στο σχολικό περιβάλλον. Έτοιμες λύσεις δεν υπήρχαν. Έπρεπε, επομένως, να επινοηθούν. Έτσι, απαιτήθηκε εντατική μελέτη και συστηματική εθελοντική δουλειά με τα παιδιά και τους γονείς τους προκειμένου να αναζητηθούν οι τρόποι που θα οδηγούσαν σε επιτυχία το δύσκολο εκπαιδευτικό στοίχημα.

*Σημαντικός σταθμός στη διαδικασία που σε λίγο καιρό θα μεταμόρφωνε την πραγματικότητα του συγκεκριμένου σχολείου υπήρξε η συγκρότηση τάξεων εκμάθησης της ελληνικής για τους μετανάστες γονείς και της μητρικής τους γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές (κυρίως της αλβανικής, αλλά και της αραβικής).

*Ταυτόχρονα, η έκδοση των ανακοινώσεων του σχολείου σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αλβανικά και αγγλικά) διευκόλυνε κατά πολύ την επικοινωνία των μεταναστών γονέων με το σχολείο.

Χάρη στην επιμονή των δασκάλων, η δυσπιστία πολλών μεταναστών κάμφθηκε, ενώ Έλληνες γονείς που αρχικά διατύπωσαν ενστάσεις για τις πρωτοβουλίες αυτές στη συνέχεια κατανόησαν τη σημασία τους και τις πλαισίωσαν. Ακολούθησε η σταδιακή δοκιμή δραστηριοτήτων που, επέτρεπαν περιπτώσεις και την ενεργό συμμετοχή των γονιών τους.

*Η επιλογή μιας προσευχής που να αφορά όλα τα παιδιά απασχόλησε επίσης τους εκπαιδευτικούς του σχολείου. Η αντικατάσταση του «Πάτερ Ημών» με στίχους από το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου («Καλέ θεούλη/εμείς είμαστε καλά./Κάνε εσύ καλέ θεούλη/να 'χουν όλα τα παιδάκια/ένα ποταμάκι γάλα/μπόλικα αστεράκια/μπόλικα τραγούδια./ Κάνε εσύ καλέ θεούλη/να 'ναι όλα καλά/έτσι που κι εμείς/να μη νιώθουμε ντροπή/για την τόση μας χαρά.») υπήρξε εξαιρετικά εύστοχη: μέσα από τους κατανοητούς από όλα τα παιδιά στίχους του Ρίτσου, η προσευχή μετατρεπόταν σε μία ακόμη κοινή εμπειρία που οι μαθητές μπορούσαν να μοιραστούν χωρίς αποκλεισμούς.

*Εξίσου ενδιαφέρουσες, οι προτάσεις των δασκάλων για τις γιορτές που διοργανώνονται με την ευκαιρία των εθνικών επετείων αποτελούν υπόδειγμα για μια σύγχρονη αντιμετώπιση του ζητήματος το οποίο, βέβαια, δεν αφορά μόνο τα σχολεία στα οποία φοιτούν παιδιά μεταναστών.

Στο 132ο της Γκράβας τα παιδιά δεν υποχρεώνονται να ακολουθήσουν το τυποποιημένο εθνικιστικό τελετουργικό μιας κλασικής σχολικής γιορτής. Δεν παπαγαλίζουν ηρωικά κατορθώματα και δεν τραγουδούν εμβατήρια. Επομένως, δεν βαριούνται.

Συζητούν με τους δασκάλους τους για την ιστορική περίοδο στην οποία θα αναφερθεί η γιορτή τους με τρόπο που να τους κινεί το ενδιαφέρον και να σχετίζεται με τα βιώματά τους. Αναλύουν κείμενα, μαθαίνουν τραγούδια, ετοιμάζουν σκηνικά. Και, με την καθοδήγηση των δασκάλων τους, αναλαμβάνουν μόνα τους τη διοργάνωση της γιορτής. Η όλη διαδικασία διευκολύνει τα παιδιά των μεταναστών να αισθανθούν ότι η γιορτή είναι και δική τους: η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, π.χ., έδωσε σε κάθε παιδί την ευκαιρία να συνεισφέρει στη γιορτή μιλώντας για την εμπειρία της χώρας του στον πόλεμο, ενώ τα συνθήματα στα οποία κατέληξαν τα ίδια τα παιδιά («Όχι στον πόλεμο», «Ναι στη ζωή») φωνάχτηκαν και μοιράστηκαν σε χαρτιά και στη δική τους γλώσσα.

Η γλώσσα του παιχνιδιού

Ούτως ή άλλως, η δουλειά τα τελευταία χρόνια στο 132ο Δημοτικό Σχολείο έχει αναγνωριστεί από πανεπιστημιακούς ειδικευμένους στα ζητήματα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, οι οποίοι έχουν επανειλημμένα εκφράσει την πεποίθησή τους ότι στο σχολείο αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μοναδικό πείραμα.

*Χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του σχολείου αποτελούν και οι ταινίες που γύρισαν μαθητές του κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Ολυμπίας του 2006 και 2007. Η πρώτη έχει τίτλο «Παιχνίδια από τις πατρίδες μας» και δουλεύτηκε από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, η δεύτερη με τίτλο «Παιχνίδια από τις πατρίδες μας μαζί με τους γονείς μας» γυρίστηκε από τα παιδιά της έκτης τάξης.

Η αρχική ιδέα προέκυψε από κάποιες αντιπαραθέσεις την ώρα του διαλείμματος: το ποδόσφαιρο, αποκλειστική απασχόληση των αγοριών στο διάλειμμα, δημιουργούσε εντάσεις μεταξύ των αντίπαλων ομάδων και άφηνε εκτός παιχνιδιού κάποια αγόρια που δεν ήταν «καλοί παίχτες», καθώς και όλα τα κορίτσια.

Μέσα από συζήτηση, τα ίδια τα παιδιά πρότειναν να περιοριστεί το ποδόσφαιρο και στη συνέχεια συμφώνησαν με την ιδέα ενός κοριτσιού να μάθουν τα παιδιά στους συμμαθητές τους παιχνίδια από τη χώρα τους για να τα παίζουν όλα μαζί.

Ας σημειωθεί ότι το τμήμα είχε 19 παιδιά, 4 από την Ελλάδα και τα υπόλοιπα από την Αλβανία, την Πολωνία, τη Μολδαβία, το Ιράν και τη Νιγηρία. Από αυτά 4 φοιτούσαν πρώτη φορά σε ελληνικό σχολείο.

Τα παιδιά εξοικειώθηκαν με τα παιχνίδια και συμφώνησαν με την ιδέα να κάνουν τα παιχνίδια τους ταινία. Με τη βοήθεια των δασκάλων τους έμαθαν να χειρίζονται την κάμερα και να εναλλάσσονται στους ρόλους του σκηνοθέτη, του εικονολήπτη και του ηθοποιού. Ασχολήθηκαν ακόμη με το σενάριο της ταινίας, το μοντάζ και τη μουσική της επένδυση.

«Άνωθεν εντολές»;

Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό: ένα παιδί από κάθε χώρα εξηγεί μπροστά στην κάμερα πώς παίζεται ένα παιχνίδι από την πατρίδα του και στη συνέχεια οι συμμαθητές του καλούνται να το παίξουν.

Στη δεύτερη ταινία, γονείς από διάφορες χώρες αναλαμβάνουν να διδάξουν στους μαθητές κάποιο παιχνίδι που έπαιζαν οι ίδιοι στην πατρίδα τους όταν είχαν την ηλικία των παιδιών τους.

Είναι προφανές ότι στο 132ο Δημοτικό Σχολείο δοκιμάζονται με ήδη ορατά τα θετικά αποτελέσματά τους εκπαιδευτικές πρακτικές που κινούνται στον αντίποδα της αντίληψης εκείνης, σύμφωνα με την οποία τα σχολεία με μεγάλο αριθμό παιδιών από άλλες χώρες είναι καταδικασμένα να μετατραπούν σε γκέτο για μετανάστες, από όπου οι έλληνες γονείς καλά θα κάνουν να απομακρύνουν το γρηγορότερο τα παιδιά τους. (Βλ., σχετικά, διπλανή στήλη). Εξίσου βέβαιο είναι ότι παρόμοιες πρωτοβουλίες δεν έχουν να επιδείξουν ούτε τα διαπολιτισμικά σχολεία, σχολεία κατά τα λοιπά εξειδικευμένα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων ένταξης των αλλόγλωσσων.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η απομάκρυνση της διευθύντριας του σχολείου δεν μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματική. Ψυχή του εκπαιδευτικού πειράματος που περιγράψαμε με συντομία σε όσα προηγήθηκαν, η Στέλλα Πρωτονοταρίου εκλήθη στην προφορική συνέντευξη -αυτή στην οποία βαθμολογήθηκε χαμηλά ώστε να χάσει τη θέση της- να «απολογηθεί» για τις αντιρατσιστικές εκπαιδευτικές πρακτικές της ίδιας και των συναδέλφων της. Η συνέχεια έμελλε να αποδείξει ότι η «μετακίνησή» της σε άλλο σχολείο υπήρξε, όπως ήδη σημειώσαμε, μέρος ενός σαφούς σχεδιασμού.

Ο νέος διευθυντής ξεκαθάρισε από την αρχή την αντίθεσή του προς ό,τι συνιστά την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου σχολείου. Δεν φτάνει που «με το καλημέρα» χαρακτήρισε εμμέσως πλην σαφώς το σχολείο «Ζωνιανά της εκπαίδευσης». Επαναλαμβάνοντας με κάθε ευκαιρία ότι εκτελεί «άνωθεν εντολές», ζήτησε την κατάργηση της προσευχής και την επιστροφή στο «Πάτερ Ημών», φτάνοντας μάλιστα κάποια στιγμή να πάρει το μικρόφωνο από το χέρι του παιδιού που ετοιμαζόταν να πει το «Καλέ θεούλη».

Εμπόδισε τη Στέλλα Πρωτονοταρίου να αποχαιρετήσει σε αίθουσα του σχολείου τους μετανάστες γονείς που παρακολουθούσαν τα μαθήματα ελληνικής και αργότερα, επικαλούμενος τηλεφωνική εντολή της διεύθυνσης και επισείοντας απειλές για πειθαρχικές διώξεις, ζήτησε την κατάργηση των μαθημάτων λόγω έλλειψης χώρου.

Υποστήριξε παράτυπα ότι πρέπει να ζητηθεί από το Σύλλογο Γονέων αίθουσα του σχολείου για τη συνέχιση των μαθημάτων. Επίσης παράτυπα, ισχυρίστηκε ότι στην εθελοντική διδασκαλία για τους γονείς δεν έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν εκπαιδευτικοί από άλλα σχολεία, αλλά και η ίδια η Στέλλα Πρωτονοταρίου.

Σε εκκρεμότητα βρίσκονται πλέον και τα μαθήματα μητρικής γλώσσας, καθώς οι δάσκαλοι, παρά την απόφασή τους να τα συνεχίσουν πάση θυσία, προκρίνουν αυτή τη στιγμή την προστασία των μαθητών τους από ενδεχόμενους αντιπαιδαγωγικούς χειρισμούς.

Μιλώντας μαζί τους, αντιληφθήκαμε ότι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου δεν σκοπεύουν να παραμείνουν παθητικοί θεατές των εξελίξεων. Και το αποδεικνύουν καθημερινά. Παρά τις απόπειρες τρομοκράτησής τους, επιχείρησαν από την πρώτη στιγμή να περισώσουν ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πολύχρονη και πολύμοχθη προσπάθειά τους. Επανεπιβεβαίωσαν τις παλαιότερες αποφάσεις τους και εξήγησαν στον νέο διευθυντή ότι με τη στάση του παραβιάζει ομόφωνες αποφάσεις του Συλλόγου Διδασκόντων, οι οποίες δεν ακυρώνονται αυτομάτως με την απομάκρυνση της Στέλλας Πρωτονοταρίου. Είναι ωστόσο ιδιαίτερα θορυβημένοι, κυρίως επειδή βλέπουν την αναστάτωση που έχει ήδη προκληθεί σε παιδιά και γονείς: το κλίμα που επικρατεί σήμερα στο σχολείο θέτει σε άμεσο κίνδυνο τα αποτελέσματα της δουλειάς τους.

Προσπαθώντας να βρουν άκρη, οι εκπαιδευτικοί απευθύνθηκαν στις αρχές Δεκεμβρίου στον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ζητώντας του να ξεκαθαρίσει επιτέλους το τοπίο. Τα ερωτήματά τους αφορούσαν τα βασικά σημεία τριβής με τον νέο διευθυντή τους. Οι δάσκαλοι του 132ου ζητούσαν να πληροφορηθούν: 1. Κατά πόσον είναι υπηρεσιακά νόμιμη η προφορική διαβίβαση σοβαρών εντολών που επισύρουν και πειθαρχικό έλεγχο. 2. Δικαιούται ο διευθυντής να καταργεί αποφάσεις του Συλλόγου Διδασκόντων; 3. Ο διευθυντής ή η υπηρεσία κρίνει εάν μια απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων είναι σύννομη; 4. Η παραχώρηση σχολικών χώρων προβλέπεται για εκδηλώσεις φορέων της τοπικής κοινωνίας. Πρέπει να ζητείται η παραχώρηση και για οποιαδήποτε δραστηριότητα που αποφασίζει ο Σύλλογος Διδασκόντων εκτός ωρολογίου προγράμματος; 5. Γιατί δεν έχει ποτέ απαντηθεί ερώτημα του Συλλόγου Διδασκόντων για την προσευχή;

Πώς ήρθε η δικαίωση

Η απάντηση ήρθε στις 19 Δεκεμβρίου όχι από τον προϊστάμενο, αλλά από τον σχολικό σύμβουλο: στο έγγραφό του, διευκρινίζει ότι «στα βασικά κείμενα ρύθμισης θεμάτων εκπαίδευσης και σε άλλες σχετικές διατάξεις δεν προσδιορίζεται ρητώς το κείμενο της προσευχής», ότι «η γλώσσα και ο πολιτισμός της χώρας προέλευσης των μαθητών μπορούν να διδαχθούν στο πλαίσιο του Φροντιστηριακού Τμήματος», καθώς και ότι «το πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας στους μετανάστες γονείς [...] μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του "Προγράμματος πολιτιστικών και άλλων δραστηριοτήτων"».

Έστω και καθυστερημένα, η απάντηση αυτή δικαιώνει και «θεσμικά» τους εκπαιδευτικούς του 132ου της Γκράβας. Ο τελευταίος λόγος ανήκει στο υπουργείο, που οφείλει να αναθεωρήσει τη στάση του και να επιτρέψει στη διευθύντρια και στους εκπαιδευτικούς του σχολείου να συνεχίσουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους.



http://www.132grava.net/node/93

21 Μαρτίου - παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στον αγώνα κατά του ρατσισμού

Σήμερα, σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας εκφράζουν τα αντιρατσιστικά τους αισθήματα εκατομμύρια άνθρωποι που πιστεύουν στην ειρήνη, τη συναδέλφωση των λαών, την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την αλληλοβοήθεια ανθρώπων και κοινωνιών. Στα πλαίσια αυτού ανέλαβα εκ μέρους του σχολείου μας να κάνω μια αναφορά σ' αυτή τη μέρα.
Τί είναι ο ρατσισμός; Ρατσισμός είναι η ιδεολογία σύμφωνα με την οποία μια φυλή είναι ανώτερη από τις άλλες και επομένως η κυριαρχία της πάνω σ' αυτές είναι "φυσική" και "νόμιμη". Αυτός είναι ο φυλετικός ρατσισμός που χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματος. Υπάρχει ο εθνικός ρατσισμός: Η χώρα μου είναι ανώτερη, καλύτερη από τις άλλες και άρα όλες οι άλλες κατώτερες (παραδόξως αυτή η πίστη υπάρχει σε όλες σχεδόν τις χώρες) + θρησκευτικός, κοινωνικός ρατσισμός κτλ...
Ποιά είναι η αιτία; Έχουμε όλοι λίγο ρατσισμό μέσα μας; Η ρατσιστική ιδεολογία είναι γέννημα πρώτα και κύρια των κοινωνικών ομάδων και τάξεων που έχουν την εξουσία (πολιτική και οικονομική). Αυτοί έχουν άμεσο όφελος απ' το να διαιρούνται οι λαοί και να "σφάζονται", ανάλογα με τις διαφορές που προαναφέραμε. Δηλαδή άσπροι εναντίον μαύρων, Ευρωπαίοι εναντίον Ασιατών, Έλληνες εναντίον Τούρκων, χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων, ντόπιοι εναντίον ξένων και εν τέλει όλοι εναντίον όλων. Όλο αυτό, ώστε να παραμένει αδιασάλευτη η κυριαρχία των λίγων απέναντι στους πολλούς, η εκμετάλλευση των πάντων, ακόμα και της ανθρώπινης ζωής. Και λανσάρεται μάλιστα αυτή η κυριαρχία ως μόνιμη και αιώνια.
Ας αναφερθούμε ιδιαίτερα στα πιο αδικημένα, κατατρεγμένα και τραγικά θύματα του ρατσισμού. Είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες σ' όλη τη γη και ανάμεσά τους εκατομμύρια παιδιά. Αυτοί δεν είναι θύματα μόνο της ύπαρξης αυτής της ιδεολογίας άλλα και της εφαρμογής και επιβολής της, δηλαδή του πολέμου και της φτώχειας. Να σας τρομάξω λίγο; Φανταστείτε πως για κάποιο λόγο, πόλεμο ας πούμε, αναγκαζόμασταν να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας, όλος ο νόμος Θεσσαλίας ίσως, και με ένα μπόγο στην πλάτη, χωρίς χρήματα γιατί δε θα υπήρχαν τράπεζες, χωρίς ταυτότητα, γιατί θα είχε χαθεί ίσως στη φωτιά, χωρίς τίποτα γενικά, να βρεθούμε στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία, στην Αιθιοπία...σε χώρες τόσο ξένες, τόσο μακρινές, τόσο διαφορετικές στον πολιτισμό και στον τρόπο ζωής από τη δική μας...Ευτυχώς για μας, δυστυχώς για κείνους, συμβαίνει το αντίθετο. Από αυτές τις χώρες έρχονται εδώ πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο, διεθνές, οικουμενικό ζήτημα που πρώτα-πρώτα είναι κοινωνικό και πολιτικό, και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.
Να καταλάβουμε δηλαδή ότι ο κόσμος αυτός, νεολαία στην πλειοψηφία του, είναι θύματα του πολέμου και της φτώχειας, διώχθηκαν από τις πατρίδες τους, δεν είναι ξέμπαρκοι τουρίστες. Δεν έχουν εφόδια, χαρτιά, νομιμότητα, χρήματα. Είναι φτωχοί, πεινάνε, κρυώνουν, αρρωσταίνουν και το κυριότερο πνίγονται απ' την απόγνωση, το φόβο, την αβεβαιότητα για το μέλλον. Τέλος είναι και διαφορετικοί. Άρα εδώ στην Ελλάδα πρέπει να τύχουν ανθρωπιστικής αντιμετώπισης, να προστατεύονται τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινα όντα. Δε θα αναφερθώ στο αν οι δυτικές ηγεσίες και κοινωνίες μας, που δέχονται το κύμα των μεταναστών στέκονται στο ανθρωπιστικό τους ύψος. Εκείνο που θα πω είναι πως ο καθένας μας πρέπει να σταθεί ενάντια στο ρατσισμό, να ξεκινήσει από την ατομική του συμπεριφορά.
Ρατσιστής λοιπόν; Όχι ευχαριστώ. Όχι στο ρατσισμό, όχι στις αιτίες που τον δημιουργούν και τον τρέφουν. Όχι στον πόλεμο, όχι στη φτώχεια. Όχι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όχι στις διακρίσεις, το μίσος, το φόβο. Αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Νόµιµοι οι µετανάστες, άσυλο στους πρόσφυγες ! Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές ! Όχι στη FRONTEX και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης !

Στις 19 Μάρτη διαδηλώνουµε για να στείλουµε το µήνυµα στη κυβέρνηση ότι δεν περνάει ούτε το «Μνηµόνιο» του ρατσισµού ούτε το Μνηµόνιο της λιτότητας. Και στις 21 Μάρτη µε απόφαση της ΟΛΜΕ σε κάθε σχολείο διοργανώνεται µέρα δράσης εκπαιδευτικών και µαθητών µε αφορµή την παγκόσµια µέρα κατά του ρατσισµού.

Οι ηρωϊκοί αγώνες των µεταναστών και των προσφύγων έφεραν ξανά στο προσκήνιο τα αιτήµατα για την νοµιµοποίηση των µεταναστών και του ασύλου στους πρόσφυγες. Τα συνδικάτα, οι φοιτητές και οι µαθητές βρέθηκαν µαχητικά στο πλευρό τους. Όλη τη χρονιά η κυβέρνηση προσπάθησε να στοχοποιήσει τους µετανάστες και τους πρόσφυγες για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόµενους και τη νεολαία που εξοργισµένοι µε την πολιτική της λιτότητας για χάρη των Τραπεζιτών οργάνωσαν 10 Γενικές Απεργίες!

Η ρατσιστική κατρακύλα της κυβέρνησης την έφερε στο σηµείο να ψηφίζει νόµο για να χτίσει φράχτη στον Έβρο και στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ 100 εκατοµµύρια ευρώ σπαταλήθηκαν για την FRONTEX, την συνοριακή ευρωπαϊκή αστυνοµία που δολοφονεί στο Έβρο και το Αιγαίο. Οι νέες «επιτροπές ασύλου» έχουν µετατρέψει το δικαίωµα στο άσυλο ξανά σε µακρινό όνειρο ανθρώπων κατατρεγµένων που µπαίνουν ξανά στην ουρά στη Π.Ράλλη για να απορριφθούν κατά εκατοντάδες! Το κουτσουρεµένο δικαίωµα στην ιθαγένεια για τα παιδιά και την ψήφο των µεταναστών µπαίνει ξανά στο στόχαστρο από το δικαστικό κατεστηµένο. Η κυβέρνηση αντί να ανοίξει τη διαδικασία νοµιµοποίησης συστρατεύεται µε τους Σαρκοζί, Μέρκελ και Κάµερον, αυτούς που θέλουν µια Ευρώπη-ρατσιστικό φρούριο. Αυτούς που τώρα θέλουν να κλείσουν πιο ασφυκτικά τα σύνορά της απέναντι στους εξεγερµένους λαούς της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής, σε αυτούς που εξεγείρονται κόντρα στους δικτάτορες µε τους οποίους η ΕΕ συνεργάζεται για δεκαετίες!

Την ίδια στιγµή ο Χ.Παπουτσής ξεδιάντροπα διακηρύσσει ότι συνεργάζεται µε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας γυρνώντας τη πλάτη στις καταγγελίες για τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις κατά µεταναστών και αριστερών στον Άγιο Παντελεήµονα και στη Πλατεία Αττικής. Όµως τα στηρίγµατα τους µετά την µεγαλειώδη διαδήλωση στις 15 Γενάρη στον Αγιο Παντελεήµονα τρίζουν. Την ίδια ώρα, η φιλοκυβερνητική διαχείριση 
Γ. Καµίνη που πρότεινε ψήφισµα κατά των απεργών µεταναστών δεν πήρε την στήριξη της πλειοψηφίας του ∆ηµοτικού Συµβουλίου που αρνήθηκε να βάλει στη κυβερνητική ρατσιστική πολιτική.

Με ρατσιστικά ψέµατα για τους µετανάστες και τους πρόσφυγες για το ποιος φέρνει την ανεργία, τη φτώχεια, την υποβάθµιση της ζωής στις γειτονιές προσπαθεί η κυβέρνηση να αποπροσανατολίσει τον οργισµένο κόσµο των απεργιών και των διαδηλώσεων κατά της πολιτικής του Μνηµονίου και των περικοπών του Καλλικράτη. Όµως ,δεν είναι οι µετανάστες που απολύουν διακόσιες χιλιάδες συµβασιούχους αλλά οι υπουργοί του Γ.Παπανδρέου. ∆εν είναι οι πρόσφυγες που κλείνουν νοσοκοµεία και σχολεία στις γειτονιές και διαλύουν τη δηµόσια συγκοινωνία αλλά οι υπουργοί της κυβέρνησης που βάζουν χαράτσια παντού για να ξεπληρωθεί το χρέος στους Τραπεζίτες, µε πανάκριβα εισιτήρια και πεντάευρω στην εφηµερία των νοσοκοµείων!

Οι µετανάστες που βρέθηκαν µαζικά στα απεργιακά συλλαλητήρια είναι δύναµη για τα συνδικάτα και για τους εργατικούς αγώνες, είναι δύναµη για να ανατρέψουµε την λιτότητα και τις περικοπές. Οι απεργοί πείνας από τη Κρήτη έφεραν αυτή τη πραγµατικότητα στο προσκήνιο. Με την νοµιµοποίηση σώζουµε τα Ασφαλιστικά Ταµεία και βρίσκουµε τους πόρους για ένα ισχυρό σύστηµα δηµόσιας Υγείας. Ενώνουµε τους αγώνες για συλλογικές συµβάσεις στα εργοστάσια, τις βιοτεχνίες, τα χωράφια που διασφαλίζουν όλους ενάντια στην µαύρη, απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία που τώρα επιχειρούν να την γενικεύσουν οι εργοδότες. Ο Εµάζ Αζίζ σκοτώθηκε σε δολοφονικό εργατικό ατύχηµα όταν έπεσε από το Τρίτο όροφο του υπουργείου Εργασίας, εργαζόµενος ως αδήλωτος καθαριστής!

Μετά την πετυχηµένη πανεργατική απεργία της 23 Φλεβάρη βγαίνουµε ξανά στους δρόµους στις 19 Μάρτη! ∆ίνουµε συνέχεια στα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια της 15ης Γενάρη και στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας µετανάστες και πρόσφυγες! Για να απαιτήσουµε νοµιµοποίηση των µεταναστών και άσυλο στους πρόσφυγες, µε αποφάσεις από κάθε συνδικάτο και φοιτητικό σύλλογο. Για να διώξουµε τους νεοναζί που προκαλούν στους δρόµους, οργανώνουν επιθέσεις στις Πλατείες και χαιρετίζουν ναζιστικά στα ∆ηµοτικά Συµβούλια της Αθήνας για να υπογραµµίσουν ότι είναι οµογάλακτοι του Χίτλερ.

ΠΙΣΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ…

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Ο Αλέξης έγινε ήρωας στα πανό των διαδηλωτών, έγινε ο «γνωστός- άγνωστος» στα κανάλια του CNN, έγινε ο «δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος» στους μελό επικήδειους των καναλιών. Σήμερα, δύο χρόνια μετά το θανάσιμο τραυματισμό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από πυροβολισμούς ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας και μέχρι να «εξοστρακιστεί» η επόμενη σφαίρα στο στήθος κάποιου παιδιού θα θυμόμαστε τα «Δεκμβριανά», τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά από αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα ,πορείες, ταραχές με χαρακτήρα κοινωνικής εξέγερσης στους δρόμους όλης της χώρας.
Στην πόλη μας μάλιστα συνελήφθησαν 25 Λαρισαίοι από τους οποίους οι 17 είναι ανήλικοι μαθητές σχολείων της πόλης, οι υπόλοιποι φοιτητές, νέοι μετανάστες. Οι κατηγορίες τους, τους παραπέμπουν με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο και με την κατηγορία της «σύστασης εγκληματικής- τρομοκρατικής οργάνωσης». Είναι η πρώτη φορά που ο αντιτρομοκρατικός νόμος ενεργοποιείται για να καταστείλει ένα κίνημα.
Εμείς οι μαθητές όμως, επιστρέφουμε στους δρόμους με ανανεωμένες δυνάμεις, ανανεωμένη οργή για τα γεγονότα στην πόλη μας, το θάνατο του Αλέξη αλλά και για άλλα προβλήματα που ξεχειλίζουν. Οι αίθουσες της πλήξης, το εξοντωτικό πρόγραμμα, η «πειθαρχία και υπακοή» στο σύστημα, στην αστυνομοκρατούμενη κοινωνία, στους καθ-ηγητές, στην τηλεόραση και αργότερα στον εργοδότη, στον πολιτικό, στην κατανάλωση, στη φιλήσυχη ζωή...
Αντιδρούμε, λοιπόν στην εξημέρωσή μας από το κράτος και κάνουμε την εξέγερση της 6ης Δεκεμβρίου Επανάσταση. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην αδικία και στην κατάχρηση εξουσίας και διεκδικούμε τα δικαιώματά μας πέρα από κόμματα και οργανώσεις. Πίσω στους δρόμους…

‘Όλοι στην πορεία τη Δευτέρα 6/12/2010 και ώρα 13.00

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Μαθητικές Παρελάσεις

Έφτασε, λοιπόν, άλλη μια επέτειος, άλλη μια εθνική εορτή, άλλη μια «28η Οκτωβρίου»… Μαζί με αυτή γνωστά σενάρια, που λίγο πολύ έχουμε ζήσει όλοι…Έρχεται η περίοδος που μας λένε οι γυμναστές «Ποια παιδιά θέλουν να κάνουν παρέλαση;». Μόλις διαπιστώνουν ότι η προθυμία είναι μηδαμινή αρχίζει ο μονόλογος ( «είναι τιμή και υποχρέωσή σας» …) και οι απειλές ( «όσοι δεν κάνουν παρέλαση θα πάρουν χαμηλότερο βαθμό» ή «θα σας κόψουμε την εκδρομή»…). Και τελικά επιλέγονται κάποια άτομα και υποχρεώνονται να παρελάσουν θέλουν δε θέλουν!
Γύρω από το θέμα «παρέλαση» υπάρχει μεγάλη σύγχυση, την οποία το Υπουργείο Παιδείας δεν κάνει τον κόπο να ξεκαθαρίσει εξαιτίας, βέβαια του πολιτικού κόστους. Είναι όμως κάποια πράγματα που ως μαθητές και ως πολίτες γενικότερα οφείλουμε να γνωρίζουμε. Κάθε σχολείο, πρώτα απ’ όλα, είναι υποχρεωμένο βάσει νόμου να στείλει αντιπροσωπεία στην παρέλαση, αλλά κανένας μαθητής δεν είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει σε αυτή την αντιπροσωπεία αν δε θέλει.
Οι τιμωρίες που επιβάλλονται επειδή οι μαθητές αρνούνται να συμμετέχουν στο άγημα της παρέλασης είναι παράνομες και δε δικαιολογούνται από καμία διάταξη. Άλλωστε, όσον αφορά τη μείωση της βαθμολογίας, ας υπενθυμίσουμε στους γυμναστές ότι η βαθμολογία σε ένα μάθημα αποσκοπεί στην αξιολόγηση και στην αντικειμενική εκτίμηση της απόδοσης και όχι στη συμμόρφωση των μαθητών. Ειδικά για το μάθημα της Γυμναστικής υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια εξέτασης για να βγουν οι βαθμοί των μαθητών και κανένα από αυτά δεν είναι η παρέλαση.
Ας ανατρέξουμε, όμως στο παρελθόν. Ως γνωστόν, η ιδέα της παρέλασης των μαθητών με τρόπο στρατιωτικό ανήκει στον Χίτλερ. Στόχος του ήταν να καλλιεργήσει ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας στη γερμανική νεολαία. Στην Ελλάδα καθιερώθηκε από τη Δικτατορία του Μεταξά.
Η μαθητική παρέλαση, επίσης δεν προβλέπεται στο τελετουργικό των εθνικών εορτασμών σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, Ο συνήθης τρόπος συμμετοχής των μαθητών είναι η απόθεση λουλουδιών σε μνημεία.
Γνωρίζουμε, λοιπόν και πράττουμε… Θέτουμε τους προβληματισμούς μας και αντιδρούμε ανάλογα… Είναι πράγματι αυτός ο κατάλληλος τρόπος να τιμήσουμε τους προγόνους μας που αγωνίζονταν για ελευθερία και δημοκρατία; Ή μήπως η ίδια η διαδικασία της παρέλασης και ο εξαναγκασμός συμμετοχής των μαθητών σε αυτή είναι πράξη αντιδημοκρατική και πέρα για πέρα ανελεύθερη; Κάθε μαθητής οφείλει να γνωρίζει τη νομοθεσία, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του, όσον αφορά τις μαθητικές παρελάσεις, ώστε να κρίνει και να δρα έχοντας πάντα το θάρρος της γνώμης του.

Πρόβα παρέλασης
«…Λοιπόν, κάντε τετράδες. Οι άριστοι μπροστά, τα στουρνάρια πίσω. Έτσι. Θα κάνουμε βήματα για την παρέλαση. Δεν θα ακούω «κιχ». Άχνα! Μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος. Θα ακούγεται μόνο το ποδοβολητό σας. Εν-δυο, εν-δυο… Με περηφάνια. Εν-δυο, εν-δυο, τρία κι εμπλοκή. Ψηλά τα κεφάλια, άδεια είναι έτσι κι αλλιώς, δεν τα βαραίνει τίποτα. Λοιπόν… Σας είπαν, βέβαια, οι δασκάλες για την επέτειο. Έχετε καταλάβει γιατί θα παρελάσουμε; Επέτειος του «Όχι». Πριν από εβδομήντα χρόνια οι παππούδες, οι προπαππούδες σας, όσοι ζούσαν τέλος πάντων από τους προγόνους σας – ρωτήστε τις μανάδες σας ποιοι – είπαν «όχι» στους Ιταλούς. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ανοησίες έκαναν… Τα καλύτερα «όχι» είναι τα «ναι» Θέλω να πω, δεν μπορείς να είσαι μόνο στείρα άρνηση. Πρέπει να έχεις θετική πρόταση. Δηλαδή, ας έλεγαν στους Ιταλούς «θέλετε να περάσετε; Ωραία! Πόσα δίνετε; ’Η να τους πουν «γιατί από την Αλβανία, ρε παιδιά», δεν πάτε απ΄ τον άλλο δρόμο ή με το καράβι. Τέλος πάντων, δεν είχαν θετική σκέψη, το φάγανε το κεφάλι τους.
Συγκεντρωθείτε στο βήμα! Εν-δυο, εν-δυο, τρία κι εμπλοκή, εν-δυο, εν-δυο τρία κι αλλαγή! Τι θες Κωστάκη; Τουαλέτα; Να κρατηθείς! Να μάθετε να ελέγχετε τους σφιγκτήρες σας. Η πατρίδα αυτό απαιτεί από σας. Εγκράτεια. Τι είν’ η πατρίδα μας; Ξεχάστε και τους κάμπους και τα βουνά και τα ποτάμια. Αυτά τα βάλαμε υποθήκη. Θα τα δώσουμε στους Γερμανούς, στους Γάλλους, στους Άραβες, στους Κινέζους, σ’ όσους φιλάνθρωπους μας προστρέχουν με δάνεια. Εμ, τι να σας κάνω; Τόσα χρόνια δανεικά κι αγύριστα… Όλοι μαζί δεν τα φάγαμε; Τρέξτε τώρα Τι θες Γιαννάκη; Άλλα σου λέει ο μπαμπάς σου; Βγες απ’ τη γραμμή και πάρε 20 κάμψεις. Και μην ακούσω ανάσα.
Εν-δυο, εν-δυο, τρία κι εμπλοκή! Ψηλά το κεφάλι, μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος! Τί νομίζεις πως κρατάς, ομπρέλα για τη βροχή; Σημαία κρατάς, βρε βούρλο! Την κυανοκίτρινη. Για δες την καλύτερα. Μπλε φόντο και 12 κίτρινα αστεράκια. Αυτή είναι η πατρίδα σου, βλαμμένο! Πατρίδα είναι η ισοτιμία του ευρώ, το γκισέ της τράπεζας, οι δόσεις του δανείου της τρόικας, τα τοκοχρεολύσια των πιστωτών! Τι θαρρείς πως είναι πατριωτισμός, χαζοχαρούμενο πιτσιρίκι; Να πληρώνεις τη δόση του στεγαστικού σου δανείου, να δίνει της δόση της εφορίας, να μη ρωτάς γιατί αυξήθηκε πάλι ο ΦΠΑ, να μη διαμαρτύρεσαι όταν απολύεσαι, να υπογράφεις τη σύμβαση εργασίας με κλειστά μάτια, να έχεις πίστη στον εργοδότη, να μην υπονομεύεις την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Τί θες Σαλίκ; Διώξανε τον μπαμπά σου απ’ την οικοδομή και σκέφτεστε να γυρίστε Αλβανία; Αδιαφορώ! Κα ποιος σας κρατάει; Τον τόπο πιάνετε Εν-δυο, εν-δυο, τρία κι εμπλοκή! Τί είναι Ελενίτσα; Σε προσβάλλουν αυτά που λέω; Βγες απ’ τη γραμμή, κάνε είκοσι φορές τον περίβολο κι αύριο μου φέρνεις είκοσι σελίδες πυκνογραμμένες με τη φράση «Ζήτω το έθνος, ζήτω η τρόικα, ζήτω το Μνημόνιο»! Εν-δυο, εν-δυο τρία κι αλλαγή!»
Από τους Σχολιαστές χωρίς Σύνορα

Ανεξάρτητη Μαθητική Κίνηση

Αφίσα Αντιρατσιστικής Πορείας 6 Μαρτιου